رباعی (10)

در گوشـه ی کُشتـــارگهی از زندان،
چَشمانَش و جانَش چو لبانش خَندان،
شدبرسرِ دارِخویش و بی هیچ سخن
شاشید به ریش و ریشه ی آخوندان!